Łokieć tenisisty - jak leczyć domowymi sposobami?

ból łokcia

Choroba dotyczy 10% osób grających w tenisa, także osób grających w badbingtona lub squosha. Dotyczy zwłaszcza osób rozpoczynających naukę gry, którzy nie mają jeszcze doskonale wyćwiczonej techniki uderzeń i generują ruch z nadgarstka, zamiast z tułowia i barku. U graczy wyczynowych, objawy może wywołać mocno rotowany serwis. Dolegliwość jest traktowana jako choroba zawodowa i może dotyczyć stomatologów, ortopedów, elektryków, masażystów, ślusarzy.

Łokieć tenisisty jest to zespół bólowy zewnętrznej powierzchni stawu łokciowego spowodowany przeciążeniem przyczepionych do niego mięśni, a konkretnie ścięgien tych mięsni. Bolesność umiejscawia się na małej wyniosłości kostnej (nadkłykciu bocznym) na zewnętrznej stronie łokcia, gdzie przyczepiają się mięśnie prostujące palce i nadgarstek.

Leczenie łokcia tenisisty trwa od 6 do 12 tygodni i uzależnione jest od okresu trwania dolegliwości, charakteru zmian degeneracyjnych w ścięgnie, a także stasowanego wcześniej leczenia. Celem leczenia jest zmniejszenie dolegliwości bólowych, usprawnienie funkcji kończyny oraz zwiększenie siły mięśni. Nigdy nie należy unikać ruchu w stawie, gdyż prowadzi to do zaników mięśni i spowalnia proces leczenia i rehabilitacji.

sonda IR - laser

Do podstawowych metod leczenia łokcia tenisisty należą:

• Doraźnie stosuje się okłady z lodu, maści przeciwbólowe i przeciwzapalne.
• Zabiegi fizykoterapeutyczne takie jak: ultradźwięki, laser - sonda IR, jonoforeza, krioterapia.
• Masaż poprzeczny prowadzony przez wykwalifikowanego fizjoterapeutę. Ten rodzaj rehabilitacji składa się z dwóch faz - aktywnej i następującej po niej fazy rozluźnienia. Zabieg odbywa się według schematu: dociśnięcie, przesunięcie i rozluźnienie, trwa około 10-15 minut. Zabieg należy wykonywać z naciskiem powodującym umiarkowany ból.
• Znaczną ulgę przynosi unieruchomienie w szynie ramiennej w zgięciu w stawie łokciowym, stosowane jednak nie dłużej niż na 14 dni.
• Ortezy odciążające przyczepy uszkodzonych ścięgien.
• Coraz rzadziej wykonywane są iniekcje ze sterydów w okolice uszkodzonych ścięgien.
• Domowe sposoby leczenia łokcia tenisisty
• Podczas leczenia łokcia tenisisty możemy się wspomóc niektórymi tradycyjnymi metodami terapii. Należy jednak pamiętać, że nigdy nie mogą one zastąpić wizyty u lekarza i wskazanej przez niego metody leczenia. Mogą one być stosowane jedynie wspomagająco i jako takie dają dobre efekty. Domowe sposoby na to chorzenie da się podzielić na farmakologiczne i naturalne.

Leczenie farmakologiczne:

tabletki doustne (przeciwbólowe, przeciwobrzękowe, przeciwzapalne). Nie należy ich znacznie nadużywać, gdyż mogą prowadzić do powikłań, m.in. zapalenia błony śluzowej żołądka;
maści i żele stosowane miejscowo;
środki służące do przygotowania roztworów przeciwobrzękowych.

sonoforeza

Leczenie naturalne:

• polewanie zimną wodą,
• okłady z lodu,
• okłady z liści kapusty,
• okłady z roztworu wody i octu,
• okłady z żywokostu lekarskiego,
• okłady z liści "babki".

W trakcie choroby należy unikać ruchów w stawie łokciowym powodujących istotne dolegliwości bólowe. Całkowicie przeciwwskazana jest gra w tenisa, do momentu opanowania prawidłowej techniki gry. Podstawą leczenia jest całkowite wyeliminowanie lub maksymalne ograniczenie na 2-3 tygodnie wszystkich ruchów nasilających dolegliwości bólowe.

masaż lodem

Nigdy nie należy natomiast całkowicie unikać ruchu w stawie, gdyż prowadzi to do zaników mięśni i spowalnia proces leczenia i rehabilitacji. Podczas leczenia należy delikatnie rozciągać chore ścięgna oraz stosować specjalne ćwiczenia (zginanie i prostowanie nadgarstka w pozycji horyzontalnej). Ponadto samodzielnie można masować bolące miejsce kostką lodu, aż do jej rozpuszczenia.

Następnie po osuszeniu należy wetrzeć w bolące miejsce maść o właściwościach przeciwbólowych i przeciwzapalnych. Pomocne w czasie rehabilitacji jest zastosowanie łuski gipsowej dłoniowej, którą możemy sami zdejmować i zakładać w sytuacji, gdy pojawia się ból lub ręka jest zmęczona. W sklepach ortopedyczno-rehabilitacyjnych dostępne są również ortezy.

orteza na łokieć

Po zakończonym leczeniu, gdy ustąpią dolegliwości bólowe można stopniowo wracać do intensywniejszej aktywności sportowej. Niezbędne jest wykształcenie prawidłowej techniki gry w tenisa, gdyż nieprawidłowa gra spowoduje nawrót dolegliwości.

Zespół cieśni nadgarstka

 Jest najczęściej spotykaną mononeuropatią uciskową w praktyce lekarskiej.

Objawy są następstwem stopniowego uszkadzania włókien czuciowych i ruchowych nerwu pośrodkowego, który przebiega w kanale nadgarstka. Kanał nadgarstka jest ograniczony od strony grzbietowej ręki ośmioma kośćmi nadgarstka, a od strony dłoniowej troczkiem zginaczy - więzadłem poprzecznym nadgarstka.

Objawy

Objawy są najczęściej obustronne, ale w ręce dominującej uszkodzenie nerwu pośrodkowego jest zwykle bardziej nasilone. Pacjenci zgłaszają objawy subiektywne w postaci bólu, mrowienia, drętwienia głównie w obrębie kciuka i wskaziciela, z towarzyszącym uczuciem obrzęku, sztywności palców. Ból i parestezje nasilają się w czasie snu, często wybudzają chorego w nocy. Zmniejszenie dolegliwości przynosi wtedy potrząsanie ręką.

Zaburzenia ze strony włókien ruchowych nerwu pośrodkowego występują później. Pacjenci skarżą się na trudności w wykonywaniu czynności precyzyjnych np. zapinania małych guzików, nawlekania nici na igłę, otwierania słoików. Osłabienie i zanik mięśni kłębu kciuka występują w zaawansowanych przypadkach zespołu cieśni nadgarstka. Zespół cieśni nadgarstka najczęściej dotyczy pacjentów płci żeńskiej. Przyczyną wzrostu ciśnienia w kanale nadgarstka mogą być także sytuacje zatrzymujące wodę w organizmie, prowadzące do obrzęków, np. ciąża, menopauza, niedoczynność tarczycy czy zapalenie stawów albo cukrzyca. 

Diagnostyka

Badaniem diagnostycznym pozwalającym na potwierdzenie rozpoznania jest badanie elektrofizjologiczne: ENG – elektroneurografia = ocena przewodnictwa we włóknach nerwu pośrodkowego.

Leczenie

Leczenie zachowawcze w postaci leków p/zapalnych , p/obrzękowych, iniekcji okołonerwowych jest często nieskuteczne, gdyż nie eliminuje czynnika mechanicznego – ucisku na włókna nerwu pośrodkowego.

Jedynym skutecznym leczeniem zespołu cieśni nadgarstka jest leczenie operacyjne – odbarczenie nerwu pośrodkowego. Ale operacja wcale nie musi być koniecznością. Po jednorazowym przeforsowaniu ręki i pierwszych dolegliwościach skuteczny może okazać się po prostu odpoczynek dla ręki i fizjoterapia w połączeniu z lekami przeciwzapalnymi. Pomocny jest także usztywniacz, który utrzymuje nadgarstek w neutralnej pozycji podczas pracy w dzień lub w trakcie snu. Nie należy jednak nosić go zbyt często w dzień, aby nie doprowadzić do zaniku mięśni ręki.

orteza

Nie zwlekaj z wizytą u ortopedy

Jeśli chory trafi do ortopedy w początkowym stadium choroby, być może wystarczy leczenie nieoperacyjne. Polega ono na krótkotrwałym unieruchamianiu ręki w ortezie w celu zlikwidowania obrzęku i stanu zapalnego ścięgien, przyjmowaniu niesteroidowych leków przeciwzapalnych (NLPZ), fizykoterapii z zastosowaniem jonoforezy, ultradźwięków, lasera, magnetoterapii lub prądów TENS. Niekiedy podaje się do kanału nadgarstka sterydy, które likwidują stan zapalny, ale także niszczą tkanki, w tym przypadku przerośnięte pochewki ścięgien.

Jak zapobiegać?

Bardzo ważna jest profilaktyka przeciążania nadgarstka. Warto zwrócić uwagę na:

- obserwowanie i korygowanie biomechaniki swojego ciała

- używanie ergonomicznej klawiatury 

- podpieranie nadgarstków na wygodnej podkładce podczas pracy myszką komputerową

- przerwy w pisaniu na klawiaturze lub długopisem

- natychmiastowe przerywanie czynności, które sprawiają ból

- pracę naprzemiennie prawą i lewą ręką w trakcie wykonywania powtarzalnych czynności 

- utrzymanie prawidłowej postawy ciała

- nieobciążanie lędźwiowego odcinka kręgosłupa, ramion, szyi

- trzymanie łokci blisko tułowia

- utrzymanie prawidłowej wagi ciała.

Koszt zabiegów fizykoterapeutycznych to 10zł - 10 minut pole magnetyczne ; laser 6 minut - 12zł, sonoforeza 5 minut - 10zł itd. Seria 10 zabiegów jest minimum dla poprawy stanu chorobowego.

Halluksy (halluxy) leczenie

zabieg  u fizykoterapeuty

Wysokie obcasy i ciasne noski szpilek to najczęstsza przyczyna powstawania halluksów u kobiet. Niewygodne, wąskie buty sprawiają, że stopa brzydko się zniekształca, w wyniku czego nasz pierwszy paluch odchyla się.

halluxy operacja

Halluxy, czyli paluchy koślawe, ich nazwa pochodzi z tłumaczenia łacińskiego hallux valgus, czyli właśnie paluch koślawy. Paluch koślawy to nabyte bądź wrodzone zniekształcenie w obrębie stopy polegające na koślawym ustawieniu palucha i szpotawym ustawieniu I kości śródstopia, któremu zwykle towarzyszy płasko-koślawe ustawienie stopy. Wielkość kąta pomiędzy osią długą palucha a osią I kości śródstopia przekracza 20 stopni. Skutkiem tego jest wystawanie po stronie przyśrodkowej stopy – głowy I kości śródstopia.

Halluxy – przyczyny oraz dolegliwości

Deformacja ta jest widoczna gołym okiem i nie wygląda najlepiej. Ale oprócz tego, że paluch koślawy nie wygląda najpiękniej, to nieleczony prowadzi do coraz głębszych zmian, takich jak zapalenie kaletki, czy bolesne modzele. Więc jak leczyć haluksy, gdy już nam się pojawią?U ponad 60 % chorych występują uwarunkowania genetyczne – halluxy występują rodzinnie, halluxy mogą powodować również czynniki zewnętrzne: przykurcz ścięgna Achllesa lub mięśnia brzuchatego łydki, płaskostopie, noszenie ciasnego obuwia.

Hallux leczenie

hallux leczenie

Zacznijmy od wizyty od ortopedy (hallux leczenie) i od zmiany obuwia na wygodne, na niższym obcasie, z szerokim noskiem. Lekarz obejrzy nasze stopy i będzie mógł ocenić jak daleko zaszedł proces deformacji. Może się okazać, że potrzebne będzie zamówienie specjalnych wkładek, które mają na celu podpieranie sklepienia poprzecznego stopy. Lekarz może nam zalecić również gimnastykę korekcyjną, która wzmocni cały układ stabilizujący stopę. Jeśli nastąpiło zapalanie kaletki możemy ulżyć sobie nosząc odpowiednie ochraniacze, mocząc stopy w wodzie z dodatkiem soli, a także przyjmując leki o działaniu przeciwzapalnym i przeciwbólowym. Niekiedy stosuje się specjalne buty, które mają wzmocnione podeszwy. Takie obuwie ma odciążać chory paluch (hallux) w czasie ruchu.

  Ważne jest również aby dawać stopom jak najwięcej odpocząć, chodząc boso po piasku i trawie, ale nie możemy też zapominać o wysiłku fizycznym. Jazda na rowerze i pływanie na pewno nie zaszkodzą.

halluxy

Czasami może się okazać, że te metody nie przyniosły choremu ulgi. Wynikać to może z tego, że nasze nawyki są jednak zbyt mocne i ciężko nam je zmienić na korzyść dla naszych stóp. Inna sprawa, to fakt, iż do ortopedy bardzo często udajemy się, gdy dolegliwości bólowe są na tyle duże, że utrudniają nam sprawne funkcjonowanie, a wtedy zmiany kostne są już tak daleko posunięte, że ani ćwiczenia, ani odpowiednie obuwie, fizykoterapia i wkładki nie mogą ich naprawić. Co wtedy?

Sposoby leczenia halluxów zależą od rodzaju oraz stopnia zniekształcenia stopy. Zapobieganie paluchom koślawym polega na noszeniu odpowiednich butów. W razie wystąpienia stanu zapalnego kaletki maziowej powinno się stosować różnego rodzaju ochronę – poduszeczki, kółka ochronne. W przypadku zauważenia pierwszych objawów pomocne mogą okazać się różnego rodzaju aparaty korygujące, jak również ćwiczenia wsparte fizykoterapią (jonoforeza, laser, magnetronik, ultradźwięki), obniżenie masy ciała, wysiłek fizyczny, zmiana butów, oraz rehabilitacja mogą dać bardzo dobre rezultaty leczenia. W zaawansowanych zmianach proponuje się leczenie operacyjne, po którym konieczne jest noszenie nowego wygodnego obuwia.

Zapalenie ścięgna Achillesa - jedna z najbardziej powszechnych kontuzji

Ścięgno Achillesa jest największe w naszym ciele, co wcale nie chroni go przed uszkodzeniem. Wrażliwe jak pięta mitycznego bohatera, ulega kontuzji na przykład wtedy, gdy gwałtownie zerwiemy się do biegu.

Łydka człowieka jest zbudowana z dwóch mięśni, brzuchatego i płaszczkowatego, które tworzą z tyłu łydki ścięgno Achillesa. Ścięgno łączy się ze stopą w okolicach guza piętowego. Ta misterna konstrukcja pozwala nam stawać na palcach, zginać stopy, unosić je i opuszczać podczas stawiania każdego kroku.

Uszkodzenie ścięgna Achillesa wymaga rehabilitacji

Ścięgno Achillesa najczęściej uszkadzają sobie mężczyźni około czterdziestki. Bardzo wielu panów w tym wieku chce poprawić kondycję i rozpoczyna intensywne ćwiczenia fizyczne. Ćwiczenia wykonywane bez odpowiedniej rozgrzewki często prowokują uszkodzenia ścięgna. Co gorsza wraz z upływającym czasem pogarsza się ukrwienie tzw. struktury mięśniowo-ścięgnistej. Jest ona słabsza i łatwo się niszczy. Jeżeli ścięgno Achillesa ulegnie tylko nadwerężeniu lub częściowemu zerwaniu, wystarczy unieruchomienie nogi na trzy tygodnie. Po zdjęciu gipsu konieczna jest dość długa, bo trwająca aż sześć tygodni rehabilitacja. Jeżeli ścięgno zostanie całkowicie zerwane, nie obejdzie się bez operacji.

Uszkodzenie ścięgna Achillesa powoduje ból

Długotrwałe powtarzanie jednego ruchu lub nadmierny wysiłek podczas spaceru po nierównej powierzchni może także spowodować uszkodzenie ścięgna. Jeżeli dojdzie do naderwania ścięgna, łydka spuchnie i zaczerwieni się. Może pojawić się siniak, co świadczy o wylewie krwi do tkanek. Drobne uszkodzenia mogą się zmienić w przewlekły stan zapalny.

kaletki

Wszystkim urazom tego ścięgna towarzyszy ból. Początkowo  pojawia się tylko przy niektórych ruchach stopą. Z czasem jednak zmienia się w stały, ostry ból. Przy stanie zapalnym ścięgna Achillesa niekiedy słychać nawet trzeszczenie lub chrobotanie przy każdym ruchu nogą. Te dźwięki powoduje płyn gromadzący się w pochewce otaczającej mięsień brzuchaty i ścięgno. Jeżeli w porę nie zastosuje się leczenie, powstaną zrosty wewnątrz pochewki ścięgna. Taką nogę trzeba na trzy tygodnie włożyć w gips lub specjalny stabilizator albo zastosować fizykoterapię: laser, ultradźwięki lub krioterapię.

Ścięgno Achillesa może być niesprawne, jeśli dojdzie do zapalenia kaletek. W każdej stopie mamy dwie kaletki. Jedna, płytka, znajduje się tuż pod skórą, w miejscu, gdzie kończy się klasyczny półbut. Źle dopasowany, z twardą piętą, będzie ją uciskał. Nawet po jednym dniu chodzenia w takich butach pięta spuchnie, a ból utrudni normalne stawianie stopy. Druga kaletka, głęboka, leży poniżej ścięgna Achillesa i rzadziej ulega zapaleniu. Gdy do niego dojdzie, ból i ograniczenia ruchu są takie, jak przy zapaleniu kaletki płytkiej.

Leczenie ścięgna Achillesa przez operację

Całkowite zerwanie ścięgna Achillesa wymaga operacji. Współczesna ortopedia stosuje wiele metod tzw. zespolenia ścięgna, czyli połączenia jego końców. Najczęściej wykonuje się je u ludzi młodych i sportowców. U osób w podeszłym wielu, w obawie przed złym gojeniem się rany, często robi się tzw. przezskórne łączenie ścięgna. Powodzenie takiego zabiegu zawsze zależy od doświadczenia chirurga, ponieważ przez skórę musi on palcami wyczuć końce ścięgna, a potem je zeszyć. Łączenie zerwanego ścięgna wykonuje się zawsze w znieczuleniu ogólnym. Po operacji noga musi być przez sześć tygodni unieruchomiona. Następnym etapem leczenia jest sześciotygodniowa rehabilitacja, która zawsze jest dostosowana do fizycznej wydolności chorego. Dobór ćwiczeń zależy również od tego, czy pracuje on na stojąco, zawodowo uprawia sport lub w inny sposób nadmiernie obciąża ścięgna i mięśnie.

» Raz uszkodzone ścięgno Achillesa jest bardziej podatne na zerwanie. Można powiedzieć, że wszelkie urazy, jakim ulega, sumują się. Dlatego ci, którzy mieli już z nim kłopoty, powinni zachować szczególną ostrożność.

» Niewielkie uszkodzenie ścięgna Achillesa lub kaletek złagodzisz, smarując tył łydki lub piętę tzw. maścią dla sportowców. Kupisz ją w aptece bez recepty. Ma działanie przeciwbólowe i przeciwzapalne. Wystarczy chore miejsca smarować trzy razy dziennie, oszczędzać nogę, aby po kilku dniach odzyskać dawną sprawność. 

» Ulgę przynoszą również zimne okłady z altacetu. Na opatrunek nie wolno kłaść ceraty, ponieważ powstanie ciepły, rozgrzewający kompres, który w tym przypadku jest niekorzystny.

• Kupuj buty, które nie ugniatają pięty. Najlepiej, żeby nie były na całkowicie płaskim obcasie, bo wtedy stopa układa się prostopadle do łydki i naciąga ścięgno. Najlepszy jest obcas dwucentymetrowy, nie wolno przekraczać 4–5 cm. Niebezpieczeństwo uszkodzenia ścięgna dotyczy zwłaszcza osób, które na co dzień noszą wyższy obcas, a płaskie buty zakładają okazjonalnie, na piesze wycieczki.
• Nowe buty musisz rozchodzić. Żeby nie uciskały ścięgna, pod piętę podłuż korek – pamiętaj, że nie powinien być wyższy niż jeden centymetr.
• Dostosuj wysiłek do wieku i własnych możliwości. Nie zapominaj o rozgrzewce przed każdym treningiem. Dzięki niej ścięgna stają się bardziej elastyczne. Podczas wyjazdu w góry nie wyrywaj się pierwszego dnia na najtrudniejszą trasę, zacznij lepiej od spokojnych spacerów. 
• Podczas dłuższych wędrówek wspomagaj się odpowiednimi akcesoriami, np. specjalnymi kijkami trekkingowymi – odciążają kolana i stopy.
• Prowadź na co dzień aktywny tryb życia – regularne ćwiczenia sprawiają, że mięśnie i ścięgna rozciągają się, a przez to są też mniej podatne na uszkodzenia.