Jonoforeza - zabieg elektroleczniczy.

Zbyt rzadko korzystamy z dobrodziejstw dla naszego zdrowia jakie możemy uzyskać dzięki fizykoterapii, dlatego zapoznajmy się w jakich schorzeniach jest wskazana jonoforeza:…..

Jontoforeza - (terapia jonowa, jonoforeza) metoda lecznicza, forma elektroterapii polegająca na wprowadzeniu cząstek obdarzonych ładunkiem elektrycznym - jonów - do organizmu przez skórę lub śluzówkę z pomocą odpowiedniego urządzenia emitującego galwaniczny prąd stały. Wykorzystuje się substancje, które ulegają dysocjacji elektrolitycznej, czyli są elektrolitami.

Ilość wprowadzonego leku jest proporcjonalna do natężenia prądu i czasu jego przepływu. Od anody wprowadzane są jony metali, alkaloidy, od strony katody aniony.

Najczęściej stosowanymi środkami (jonami) są:

• spod anody: acetylocholina, jad pszczeli, histamina, nowokaina, wapń, cynk, lidokaina, adrenalina, streptomycyna, neomycyna
• spod katody: diklofenak, heparyna, kwas salicylowy, ketoprofen, jod, imidazolina, hydrokortyzon, prednizolon, penicylina

Jonoforeza jest stosowana w leczeniu zwyrodnieniowych i zapalnych schorzeń narządów ruchu, w uszkodzeniach nerwów, miejscowego zaburzeniach ukrwienia tkanek.


Zabiegi na ciele wykonuje się tylko przy natężeniu w zakresie miliamperów. Podczas zabiegów z użyciem prądu stałego używa sie dwóch różnie naładowanych biegunów + i -, czyli elektrod. Dzięki temu powstaje obieg zamknięty prądu. Używa się także elektrody czynnej i biernej. Obie elektrody moga być anodami i katodami. Można zamieniać bieguny przy elektrodach. Przeciwelektroda przykładana jest do ciała pacjentki, elektroda czynna jest elektrodą "pracującą" na wybranym fragmencie ciała. Wielkość powierzchni elektrody określa intensywność oddziaływania prądu.

Jonoforeza jest zabiegiem elektroleczniczym, w trakcie którego wykorzystuje się działanie prądu stałego (galwanicznego), który poprzez wprowadzanie do tkanek jonów działających leczniczo na organizm człowieka. Ustalono, że jony wprowadzone do skóry tą drogą gromadzą się na granicy naskórka i skóry właściwej, skąd zostają odprowadzone z prądem krwi w głąb ustroju. . Do jonoforezy mogą być zatem używane tylko związki chemiczne ulegające dysocjacji elektrolitycznej. Związki chemiczne mające tę właściwość nazywa się elektrolitami. 

Jakie są podstawowe wskazania do jonoforezy?

Ogólne wskazania:

– nerwobóle,

– polineuropatie,

– zespoły bólowe w przebiegu choroby zwyrodnieniowej stawów kręgosłupa,

– artrozy,

– artralgie,

– obwodowe porażania,

– angioneuropatie,

– zaburzenia krążenia obwodowego,

– utrudniony zrost kostny.

Przeciwwskazania:
– ropne stany zapalne skóry i tkanek miękkich,
– wypryski, owrzodzenia,
– stany gorączkowe,
– porażania spastyczne,
– miejscowe zaburzenia czucia,
– nowotwory łagodne i złośliwe,
– skaza krwotoczna,
– ostre procesy zapalne i infekcje ogólne,
– osobnicza nietolerancja prądu,
– WSZCZEPIONY ROZRUSZNIK SERCA,
– zakrzepy,
– zagrożenia zatorami,
– zakrzepowe zapalenie żył,
– METALE W TKANKACH PODDANYCH ZABIEGOWI,
– ENDOPROTEZA,
– miażdżyca zarostowa tętnic w okresie II b – IV wg Fontaine'a.


Jakie roztwory leków używane są do jonoforezy?

• Jonoforeza jodu: blizny, przykurcze bliznowate. 
• Jonoforeza wapnia: stany zapalne gałki ocznej, obwodowe zaburzenia naczynioruchowe, zespół Sudecka, utrudniony zrost kości. 
• Jonoforeza cynku: przyżeganie trudno gojących się owrzodzeń, drożdżyca paznokci. 
• Jonoforeza prokainy lub lidokainy: nerwobóle, zespół rwy kulszowej, bóle głowy, zaburzenia wymowy, dychawica oskrzelowa.
• Jonoforeza histaminy: samorodna sinica kończyn, odmroziny, zespół bólowy rwy kulszowej, przewlekłe stany zapalne stawów i zapalenia okołostawowe, owrzodzenia troficzne.
• Jonoforeza epinefryny: stany zapalne gałki ocznej, wspólnie z lidokainą lub prokainą w leczeniu stanów bólowych. 
• Jonoforeza antybiotyków: bakteryjne stany zapalne skory i tkanek miękkich.
• Jonoforeza hydrokortyzonu lub preparatu Solu-Dacortin: stany zapalne skóry, tkanek miękkich, drobnych stawów i pochewek ścięgnistych, stany zapalne gałki ocznej.
• Jonoforeza tolazoliny: zaburzenia w ukrwieniu nerwu wzrokowego i siatkówki, zaburzenia ukrwienia obwodowego.

Ciekawostka

Wnikanie jonów do skory w trakcie jonoforezy zostało udowodnione przed wielu laty przez francuskiego uczonego Leduca, który w tym celu przeprowadził następujące doświadczenie. Na pozbawionych sierści bokach dwóch królików umocował elektrody z podkładami, włączając zwierzęta szeregowo w obwód prądu stałego. U pierwszego królika jeden z podkładów nasycił roztworem cyjanku potasu, dysocjującego na trujący anion cyjankowy i kation potasowy, pozostałe zaś podkłady znajdujące się na skórze obu zwierząt zwilżył wodą. Włączenie zwierząt w obwód prądu w taki sposób, że elektroda z podkładem nasyconym cyjankiem potasu była połączona z biegunem dodatnim prądu, nie powodowało u nich żadnych skutków ujemnych. Połączenie natomiast tej elektrody z biegunem ujemnym spowodowało padnięcie pierwszego królika, podczas gdy drugi pozostawał żywy. Jest to zrozumiałe, bo w pierwszym wypadku z podkładu zwilżonego roztworem cyjanku potasu do skóry pierwszego zwierzęcia wnikały jony potasowe, nie mające trujących właściwości, w drugim zaś wnikały trujące jony cyjankowe. Drugie zwierzę pozostało żywe, ponieważ w żadnym z wymienionych dwóch wypadków nie podlegało ono działaniu jonów trujących. Podobne doświadczenie przeprowadził Leduc z zastosowaniem roztworu siarczanu strychniny, w którym trujące właściwości wykazują kationy strychniny. Dalszych przekonywujących dowodów wnikania do skóry jonów w czasie jonoforezy dostarczyły doświadczenia, w których użyto roztworów zawierających jony pierwiastków promieniotwórczych. Doświadczenia te pozwoliły prześledzić mechanizm wnikania jonów do skóry oraz ustalić miejsca, w których się one gromadzą i skąd zostały odprowadzone w głąb organizmu. Ustalono, że jony wprowadzone do skory droga jonoforezy gromadzą się w niej na granicy naskórka i skóry właściwej, w pobliżu powierzchownej sieci naczyń krwionośnych skóry, skąd zostają odprowadzone z prądem krwi w głąb ustroju. Stwierdzono również, że jony wnikają do skóry drogą wykazującą najmniejszy opór dla prądu elektrycznego, a mianowicie przez ujścia i przewody wyprowadzające gruczołów potowych.

zabieg elektroterapii

Przygotowanie do zabiegu
Wnikanie jonów leków odbywa się poprzez ujścia i wyprowadzenia gruczołów łojowych i potowych. Jony po wniknięciu gromadzą się na granicy pomiędzy skorą właściwą a tkanką podskórną z skąd następnie lek jest rozprowadzany po całym organizmie za pomocą układu krwionośnego. Koncentracja elektronów jest największa pod elektrodą czynną.  Fizykoterapeuta przygotowuje odpowiedni aparat wytwarzający prąd stały i elektrody. Na podkładzie elektrody czynnej znajduje się bibułka filtracyjna, która zapewnia dobre i równomierne rozprowadzenie leku. Jest to podkład lekowy, który się przykłada w miejscu największego bólu. Nie należy mylić tych podkładów gdyż podkłady czynne powinny być stosowane tylko do jednego rodzaju jonoforezy. Lek trzeba odmierzyć miarką na strzykawce lekarskiej i rozprowadzić. Terapeuta powinien być wyposażony w ochronne, jednorazowe rękawice.  Należy poinformować pacjenta, że na powierzchni zabiegowej nie powinien stosować żadnych innych kremów, maści i żelów. Jeżeli już wystąpi taki przypadek to zleca się tygodniową przerwę. Natężenie ustawia się do odczucia pacjenta- lekkie mrowienie- ale powinno przekraczać 3mA. Lek który dysocjuje na jony wpychany jest w skórę, zgodnie z zasadą odpychania dwóch ładunków jednoimiennych. Czas pierwszego zabiegu ok10 minut, drugiego o ile nie wystąpił żaden efekt uboczny lub paradoksalny- 15minut. Czas kolejnych, 15 czasem do 20 minut co dziennie lub co dwa dni, w serii 10-20.

Zapraszam do Centrum Regeneracji Ciała na zabiegi lecznicze!

Ciepłolecznictwo - sollux, laser IR, parafina - na stany przewlekłe chorób.

Leczenie ciepłem polega na bezpośrednim przekazywaniu ciepła z ciał ogrzanych, w celu uzyskania miejscowego lub ogólnego przegrzania naszego ciała. Odczyn organizmu na bodźce cieplne może być miejscowy lub ogólny. Jednym z podstawowych odczynów organizmu na ciepło jest reakcja ze strony naczyń krwionośnych, która przebiega zgodnie z prawem Dastre-Morata: "bodźce termiczne (ciepło lub zimno), działając na duże powierzchnie skóry, powodują przeciwne do naczyń skóry zachowanie się dużych naczyń klatki piersiowej i jamy brzusznej. Naczynia nerek, śledziony i mózgu wykazują odczyn taki sam, jak naczynia skóry."






Przy odczynie miejscowym występuje rozszerzenie naczyń krwionośnych i limfatycznych w miejscu działania energii cieplnej. Odczyn ten powstaje w wyniku podwyższenia temperatury tkanek, powodując zwiększenie przepływu krwi. Ciepło działa uśmierzająco na ból i powoduje zmniejszenie napięcia powierzchniowego. Bodźce cieplne o natężeniu przekraczającym granicę tolerancji mogą spowodować uszkodzenie skóry i oparzenie. Gdy zabiegi cieplne są stosowane na dużą powierzchnię ciała i w ciągu odpowiednio długiego okresu czasu, działanie ciepła wyrażać się będzie silniej, gdyż ilość pochłoniętej energii cieplnej jest większa. Wystąpi wtedy odczyn ogólny, charakteryzujący się podwyższeniem ciepłoty ciała, co określamy jako przegrzanie organizmu. Stan przegrzania można uzyskać łatwiej i szybciej, jeżeli równocześnie zabezpieczymy ustrój przed utratą ciepła. Takie zjawisko zachodzi na przykład w okładach borowinowych lub parafinowych. Nie należy zapominać, iż nadmierne przegrzanie ogólne może stanowić niebezpieczeństwo dla życia. Przegrzanie uruchamia mechanizm termoregulacji, związany w wydzielaniem potu. Wydalanie z potem dużej ilości wody, chlorku sodu i innych substancji mineralnych wpływa na gospodarkę wodną i mineralną ustroju i może doprowadzić w konsekwencji do odwodnienia tkanek oraz nadmiernego zmniejszenia poziomu chlorku sodu we krwi. Z tych względów, pacjentom poddawanym ogólnym zabiegom cieplnym, należy podawać wodę z dodatkiem soli kuchennej. W stanie przegrzania organizmu, przy podwyższaniu temperatury o 1 stopień, akcja serca przyspiesza o 20 uderzeń na minutę. Zawartość tlenu w krwi tętniczej maleje, oddech ulega niewielkiemu przyspieszeniu. Dlatego ważnym jest, aby pamiętać, że zabiegi z zastosowaniem ciepła wymagają dużej ostrożności oraz dokładnej znajomości stanu ogólnego osoby poddawanej intensywnemu zabiegowi cieplnemu.

Wpływ ciepła na układ krążenia

Pod wpływem działania ciepła napięcie ścian naczyń krwionośnych obniża się, następuje rozszerzenie się naczyń krwionośnych obwodowych i zwiększenie szybkości przepływu krwi w obrębie obszaru ciała poddanego działaniu bodźca cieplnego. Należy pamiętać, że taka sytuacja może doprowadzić do warunków przeciążenia serca, spowodować znaczny stan odwodnienia, na wskutek pocenia, może również spowodować zachwianie równowagi pomiędzy ilością krwi krążącej a pojemnością naczyń, co w konsekwencji może doprowadzić do krytycznego spadku ciśnienia krwi i zapaści naczyń krwionośnych.

Wpływ ciepła na czynności wydzielnicze nerek

Przegrzanie nerek wywołuje przekrwienie czynne i zwiększa czynność wydzielniczą. Ogólne przegrzanie ustroju, zwłaszcza gdy wystąpi silne pocenie, zmniejsza wydzielanie moczu.

Wpływ ciepła na układ oddechowy

Stan przegrzania zwiększa wentylację płuc proporcjonalnie do podwyższonej ciepłoty ciała. Liczba oddechów na minutę wzrasta, co wpływa z kolei na odwodnienie organizmu.

Wpływ ciepła na układ mięśni szkieletowych i gładkich

Działanie ciepła obniża ich napięcie i wpływa na zmniejszenie napięcia powierzchniowego.

Ogólne wskazania do leczenia ciepłem

Wskazania do stosowania ciepła obejmują przede wszystkim przewlekłe stany zapalne o różnej etiologii, w których na skutek przekrwienia czynnego można uzyskać pozytywne wyniki leczenia. Również przykurcze mięśniowe występujące po urazach lub niedowładach, przy umiejętnym zastosowaniu ciepła mogą ulec rozluźnieniu.

laser z sondą IR

Tak więc leczenie ciepłem znajduje zastosowanie w chorobach: 

• narządu ruchu (stłuczenia, krwiaki i urazy tkanek miękkich na czwarty-piąty dzień od urazu, po ustąpieniu odczynu zapalnego, stany pourazowe więzadeł i torebek stawowych w 2-3 tygodnie po wystąpieniu urazu); 
• reumatycznych (w I fazie reumatoidalnego zapalenia stawów, natomiast w II i III fazie tylko w okresie remisji, ZZSK, choroba zwyrodnieniowa stawów, w tym stawów kręgosłupa); 
• układu nerwowego (nerwobóle i zapalenia nerwów obwodowych, po ustąpieniu ostrego okresu, postrzał, rwa kulszowa, porażenie nerwu twarzowego, przykurcze mięśniowo- stawowe, rdzeniowe porażenie kurczowe); 
• skórnych (trądzik, czyraczność);
• układu oddechowego (przewlekłe zapalenie zatok, nieżyt gardła i krtani, ostre i przewlekłe nieżyty oskrzeli, zapalenie ucha środkowego);
• układu krążenia (choroba Raynauda);
• przemiany materii (otyłość, przewlekła dna);
• układu moczowego (zapalenie pęcherza moczowego i dróg moczowych, kamica dróg moczowych, przebiegająca bez powikłań);

koc elektryczny

Zabiegi ciepłolecznictwa ( okłady: borowina, parafina, termofor, czy koce elektryczne ) można wykonać samemu w domu o ile mamy pewność czy są one zalecane. Często mylimy konieczność stosowania okładów zimnych z ciepłymi. Musimy więc posiadać wiedzę, jakie zabiegi sa wskazane. Kierujmy się regułą : obrzęki i wczesne fazy chorób ( urazy ) chłodzimy, a stany przewlekłe rozgrzewamy - nie wszystko możemy jednak tak zakwalifikować. Najlepiej więc udać się do specjalisty by podpowiedział jakimi metodami możemy prowadzić samoleczenie. Zapraszam do Centrum Regeneracji Ciała.

Specjalistyczne zabiegi ciepłem ( w tym światłolecznictwo powodujące przegrzanie):

• sollux czerwony 
• laser z sondą IR
• koce elektryczne
• parafina
• borowina
• gorące kamienie
• kąpiele solankowe i borowinowe +37 i + 45 stopni Celsjusza
• sauna

Krioterapia - leczenie zimnem.

Leczenie zimnem polega na obniżaniu temperatury tkanek. W procesie tym główną rolę, tak jak i w przypadku sauny, odgrywa przewodnictwo skórne.

Łagodne metody leczenia zimnem wykorzystują temperatury w wysokości do 15°C, jak np. zimna hydroterapia. W leczeniu intensywnym temperatura stosowana do zabiegów waha się w  przedziale 0°C do minus 130°C.

Gdyby możliwe było obniżenie ludzkiej temperatury ciała choćby o jeden stopień, spowolniony metabolizm pozwoliłby nam żyć dłużej o 10-15 lat.

Zimno bowiem odmładza, o czym doskonale wiedzą mieszkańcy krajów skandynawskich czy Syberii. Korzystając z kąpieli morskich w zimnej wodzie, tzw. „morsy” hartują swe ciało i poprawiają jego odporność.

Ponoć tak skutecznie, że niektórzy od lat na nic nie chorują. Zimy prysznic jest relaksujący. Jeśli trudno jest wam się obudzić, zamiast kawy spróbujcie zanurzyć ręce po łokcie w lodowatej wodzie na około 20-30 sekund, uderzenie zimna i poprawienie krążenia od razu postawi was na nogi.

krioterapia miejscowa

Niska temperatura pobudza układ odpornościowy i wzmaga się produkcja hormonów, wzrasta także produkcja substancji przeciwbólowych.

Ochłodzenie tkanek od wieków wykorzystywano do zmniejszania bólu i tamowania krwawienia, gdyż zimno powoduje obkurczanie się naczyń krwionośnych.

Krioterapia stosowana jest do uśmierzania bólu, obniżenia napięcia mięśniowego, zmniejszania obrzęków. Polecana jest w leczeniu otyłości i cellulitu. Ponadto działa tonizująco na układ nerwowy, poprawiając samopoczucie, dodaje witalności i  sił. Jest to doskonała metoda odnowy biologicznej.

Wyróżniamy dwa rodzaje zabiegów krioterapii - leczenie miejscowe i ogólne. Miejscowe polega na stosowaniu aplikatora, który wytwarza bardzo niską temperaturę.

krioterapia w dermatologii

Aplikator, który przykładamy do miejsca zmienionego chorobowo, doprowadza do zamrażania zawartości komórek, w skutek czego pękają błony komórkowe i komórka obumiera.

Krioterapię miejscową stosujemy w leczeniu zmian skórnych zarówno łagodnych jak i złośliwych, przy zmianach błon śluzowych oraz przy zabiegach usuwania zmian łagodnych i złośliwych okolic jamy brzusznej.

Krioterapia ogólna to zabieg wykonywany w komorze w temperaturach poniżej minus 120°C, a  sam czas zabiegu nie przekracza 3 minut. Przy pierwszym zabiegu seans trwa minutę.

Zabieg rozpoczyna się od komory aklimatyzacyjnej, gdzie temperatura nie przekracza minus 50°C. Przed przystąpieniem do zabiegu pacjent ma badane tętno i ciśnienie krwi.

Podczas zabiegu jest się ubranym w kostium kąpielowy, rękawiczki, skarpetki, nauszniki i specjalne łapcie-chodaki. Na twarzy nałożona musi być maska chroniąca twarz.

W komorze pacjent powinien spokojnie oddychać, być opanowany. Bardzo ważne jest tupanie nogami. Pacjenci w komorze pozostają cały czas w kontakcie wzrokowym jak i głosowym z personelem obsługującym kriokomorę, aby w razie potrzeby można było przerwać zabieg.

Kriokomora obsługiwana jest komputerowo, specjalny program cały czas mierzy temperaturę, czas zabiegu oraz ilość tlenu w komorze. Zawsze po skończonym zabiegu pacjent musi wykonać zestaw ćwiczeń pod kierunkiem fizjoterapeuty - jest to tzw. kinezyterapia, trwająca około 20-30 minut.

Już po pierwszym zabiegu odczuwa się polepszenie samopoczucia i złagodzenie dolegliwości. Zaleca się wykonanie serii zabiegów, składającej się z 10-14 pobytów w kriokomorze.

Rozpoczęcie terapii w kriokomorze musi być najpierw poprzedzone konsultacją lekarską. Lekarz zleci wykonanie badań ogólnych i neurologicznych i na podstawie ich wyników, jak i danych z wywiadu, zleci bądź zabroni rozpoczęcie krioterapii.

Wskazania do zabiegu

• zapalenia stawów – reumatoidalne, reaktywne, młodzieńcze przewlekłe zesztywniające zapalenie kręgosłupa
• zespół bolesnego barku
• zapalenia okołostawowe ścięgien
• choroby reumatyczne tkanek miękkich
• zwichnięcia
• uszkodzenia stawów kolanowych
• stwardnienie rozsiane
• profilaktyka osteoporozy
• przemęczenie
• leczenie depresji
• przewlekły ból
• dla odnowy biologicznej, gdyż wspomaga usuwanie toksyn, zwiększa przemianę materii, spowalnia proces starzenia się skóry

Przeciwskazania

• ciężkie choroby serca oraz układu krążenia
• ostre infekcje
• niedoczynność tarczycy
• przebyte zatory tętnic obwodowych
• zapalenie żył głębokich

Ból karku, zawroty głowy, drętwienie rąk - zwyrodnienie kręgosłupa szyjnego.

Kręgosłup szyjny pełni w naszym organizmie niezwykle ważną funkcję. To od niego zależy bowiem sprawność naszych zmysłów. Z wiekiem kręgosłup szyjny ulega zwyrodnieniom, które mogą powodować m.in. ból głowy, drętwienie karku czy zawroty głowy.

Przyczyny zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa szyjnego

Kręgosłup szyjny, podobnie jak inne jego odcinki, z wiekiem ulega zwyrodnieniom. Wynikające z tego dolegliwości możesz odczuwać jako niedomaganie serca, oczu, mózgu, a nawet postępujący paraliż. Dlaczego? Przez wąskie otwory w kręgach szyjnych przebiegają wszystkie najważniejsze nerwy. Jeśli są uciskane przez zniekształcone kręgi, takie odnosisz wrażenie. Na zmiany zwyrodnieniowe i mikrourazy najbardziej narażony jest 3., 4., 5. i 6. kręg kręgosłupa szyjnego. Kręgowi 3. szczególnie szkodzi siedzenie z pochyloną głową. Dla wszystkich zabójcza jest adrenalina, która wydziela się w dużych ilościach, kiedy przeciążymy mięśnie, np. siedząc kilka godzin w jednej pozycji. Pod jej wpływem mięśnie mocno się naprężają, a to szkodzi kręgom. Początkowo zmiany zwyrodnieniowe obejmują przestrzeń miedzy 5. a 6. kręgiem szyjnym. Zniekształcenie wszystkich krążków międzykręgowych to spondyloza. Pierwsze stadium odczuwasz jako małą elastyczność szyi, z czasem pojawia się silny ból mięśni w okolicy karku. Następnie spłaszczone krążki międzykręgowe coraz mocniej uciskają na nerwy, co jest przyczyną nie tylko silnego bólu, ale też czasowego niedowładu ręki. Dyski mogą także naciskać na naczynia krwionośne i powodować niedokrwienie mózgu ( zawroty głowy i omdlenia ).

Bóle głowy mogą być skutkiem zmian w kręgosłupie szyjnym

Te, które pojawiają się z tyłu głowy, w tzw. części potylicznej, są łączone z wysokim ciśnieniem krwi. Często jednak jest to skutek zmian w kręgosłupie szyjnym. Ból pochodzący od kręgosłupa szyjnego nasila się przy odchyleniu głowy w przód lub do tyłu. Znalezienie przyczyny dolegliwości jest trudne, zwłaszcza gdy boli połowa głowy, a ból przemieszcza się od czoła w kierunku pleców. Jest wtedy mylony z migreną. Jeszcze trudniej postawić diagnozę, gdy występują bóle twarzy i drętwienie skóry (charakterystyczne dla zapalenia nerwu trójdzielnego) lub uczucie dławienia w gardle (zdarzające się także przy zawale serca). Zanim takie dolegliwości zostaną przypisane zwyrodnieniom lub przeciążeniom szyjnego kręgosłupa, bywają leczone jako schorzenia mózgowia, zatok, ucha środkowego, serca, a nawet jako... zatrucia pokarmowe.
 Ból głowy wywołany neuralgią - reakcja nerwu potylicznego na ucisk z wyżej opisanymi objawami - odczuwany, jako stały ból tyłu głowy u podstawy czaszki, wywołany najczęściej stresem lub zdenerwowaniem najlepiej usunąć masażem mięśni szyjnych i splotów nerwowych. Odbarczanie - niwelowanie ucisku na nerw potyliczny - poprzez gimnastykę zwiększającą zakres ruchomości odcinka szyjnego kręgosłupa. Wykonywanie : terapii manualnej, sonoforezy ze środkiem przeciwzapalnym, laseru i pola magnetycznego - miorelaksacja - przynoszą poprawę stanu i pozwalają normalnie funkcjonować.

Co robić by ustalić przyczynę bólu głowy? Obserwuj organizm, by podczas wizyty u lekarza dokładnie opisać sytuacje, w których pojawia się silniejszy ból. Nie nadużywaj środków przeciwbólowych, by nie zaciemnić obrazu dolegliwości.

Drętwienie rąk może wynikać ze zmian zwyrodnieniowych

Bolesne drętwienie ręki, ramienia, które promieniuje aż do barku, to również skutek zmian zwyrodnieniowych w szyjnym odcinku kręgosłupa, a zwłaszcza 7. kręgu. Gdy tzw. rwa ramienna rozwinie się na dobre, tracimy pewność chwytu, nie możemy wykonać precyzyjnych ruchów palcami. Powodem jest ucisk, jaki zmiany zwyrodnieniowe (osteofity) wywierają na splot nerwów odpowiadających za sprawność rąk, a wychodzących przez otwory międzykręgowe właśnie z szyjnego odcinka kręgosłupa. Ulgę przynoszą środki przeciwbólowe. Skuteczne, aczkolwiek niepozbawione wad (osłabianie mięśni szyi), jest noszenie miękkiego kołnierza ortopedycznego. Dobrze tez brać magnez z witaminą B6 i stosować zimne okłady. Bolesne miejsca należy smarować maścią przeciwzapalną lub olejkiem lawendowym, który rozluźnia mięśnie, wykonywać zabiegi sonoforezy.

osteofity

Osteofity nadbudowują się tam, gdzie staw jest najbardziej obciążony. Najczęściej powstają na stawach kręgosłupa. W zależności od miejsca i wielkości, mogą powodować różne objawy.

Miejsca występowania osteofitów:

Zazwyczaj na przednich i bocznych krawędziach trzonów kręgów, rzadziej na krawędziach tylnych. Mogą prowadzić do zwężenia (stenozy) kanału kręgowego bądź uciskać na korzenie nerwowe. Jeśli do tego dochodzi, objawy są charakterystyczne dla uszkodzenia nerwu na danej wysokości. Przyczyną pojawienia się osteofitów może być:

• choroba zwyrodnieniowa,
• RZS (reumatoidalne zapalenie stawów),
• ZZSK (zesztywniejące zapalenie stawów kręgosłupa),
• wypadek uszkadzający stawy kręgosłupa,
• wyczynowe uprawianie sportu przewlekle obciążające kręgosłup.

Leczenie osteofitów polega na doborze odpowiednich ćwiczeń utrzymujących prawidłowy zakres ruchu (np. stretching), nauce prawidłowego odciążania stawów kręgosłupa oraz na współpracy z doświadczonym terapeutą manualnym - masażystą.


W przebiegu choroby zwyrodnieniowej na stawach  nadbudowują się osteofity nazywane są guzkami Heberdena i Boucharda (w zależności od stawu, na którym się tworzą). Nie wywołują dużych dolegliwości bólowych, ale przyczyniają się do uczucia sztywności i ćmiącego, ciągłego bólu, szczególnie po pracy na chłodnym powietrzu. Pomocne w zwalczaniu tych dolegliwości jest wygrzewanie np. w okładach parafinowych czy pod lampą Solux.

Osteofity - profilaktyka i leczenie

Często nie zdajemy sobie sprawy z tego, że w danym stawie zaczyna dochodzić do zmian zwyrodnieniowych z tworzeniem się osteofitów. Często nie dają one objawów, aż do momentu kiedy będą uciskać na tkankę nerwową lub spowodują znaczne ograniczenia ruchomości w stawie. Aby wspomagać zapobieganiu tworzenia się osteofitów, należy pamiętać o kilku zasadach:

• Należy dbać o systematyczną aktywność ruchową, w miarę możliwości bez nadmiernego obciążania stawów (np. jazda na rowerze, pływanie, nordic walking);
• Należy dbać o utrzymywanie pełnego zakresu ruchu stawów i mięśni przez stosowanie stretchingu;
• Powinno się utrzymywać prawidłową masę ciała, tak aby niepotrzebnie nie obciążać stawów;
• Należy spożywać różnorodne pokarmy, z zawartością składników mineralnych, odżywczych i witamin.

streching - ćwiczenia wzmacniające mięśnie

Jeśli zaś problem ostefitów występuje i narasta, dając nieprzemijające dolegliwości bólowe, lekarz może zalecić przyjmowanie leków przeciwbólowych i przeciwzapalnych, iniekcji dostawowych (sterydowych lub odżywiających staw stężonym kwasem hialuronowym) oraz skierować na rehabilitację ( ultradźwięki, jonoforeza, sollux, krioterapia, masaż ). W ostateczności może być podjęta decyzja o zabiegu operacyjnym. Najczęściej jest to artroskopia, w trakcie której lekarz oczyszcza staw i usuwa osteofity, tworząc tym samym w stawie więcej przestrzeni. Po zabiegu bardzo istotne jest wczesne rozpoczęcie rehabilitacji, tak aby utrzymać uzyskany zakres ruchu i zapobiec przykurczom.